ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ

ΜΑΣ ΕΙΠΑΝ ΑΤΙΘΑΣΟΥΣ….

Με αφορμή τα πρόσφατα δημοσιεύματα του ελληνικού και, κυρίως, του ξένου τύπου για “μια άλλη Ελλάδα”, για το “Ελληνικό θαύμα” κ.α., θα θέλαμε να μοιραστούμε μαζί σας κάποιες σκέψεις μαζί με τις θερμότερες ευχές μας για ένα Καλό Πάσχα.

Η αλήθεια είναι ότι τα μηνύματα αυτά ήρθαν πραγματικά σε μια εποχή ιδιαίτερα δύσκολη, προκαλώντας έντονο προβληματισμό όχι εξαιτίας της πανδημίας του κορωνοϊού και του γενικότερου εγκλεισμού (τα οποία όλοι μας αντιμετωπίζουμε με υπευθυνότητα και υπομονή) όπως θα περίμενε κανείς, αλλά λόγω των χαρακτηρισμών που, όπως προαναφέρθηκε, απευθύνονται προς την Ελλάδα και τους Έλληνες.

Και, βέβαια, θα αναρωτηθεί κανείς: Πώς είναι δυνατόν να προκαλούν προβληματισμό αυτά τα θετικά σχόλια που χρόνια είχαμε να ακούσουμε από τους συμπολίτες μας στον κόσμο;

Πριν εκδηλωθεί η επιδημία στην Ελλάδα, ακουγόταν συχνά η φράση: ” Να δούμε τι θα γίνει αν φτάσει η επιδημία στην Ελλάδα! Άντε να κλείσεις τους Έλληνες μέσα στα σπίτια τους….”.

Και μας είπαν ατίθασους….

Και μας είπαν απείθαρχους…

Και εννοούσαν, βέβαια, πως δεν θα τα καταφέρουμε…

Και υπονοούσαν πως θα αποτύχουμε!

Πώς θα μπορούσαν άλλωστε να τα καταφέρουν τα “άτακτα παιδιά” της Ευρώπης;

Κι αυτό ήταν το στενάχωρο…

 

Γιατί ούτε μια στιγμή δεν έπρεπε να περάσει από το μυαλό μας ότι δεν θα τα καταφέρναμε…

Γιατί έπρεπε να είμαστε σίγουροι πως θα πετυχαίναμε….

Και το στενάχωρο ήταν ότι πολλοί δεν το έβλεπαν…

Και το πιο στενάχωρο, ότι δεν το έβλεπαν και οι ίδιοι οι Ελληνες, που αμφέβαλλαν, που δεν πίστευαν σ΄εμάς…

Και μας είπαν ατίθασους…..

Αν καθήσει, όμως, κανείς να σκεφτεί και πάρει τα πράγματα από την αρχή, ίσως να αναρωτηθεί:

Πώς μπορεί να είναι ατίθασος ο λαός που επινόησε τη Δημοκρατία;

Η Δημοκρατία απαιτεί πειθαρχία, σεβασμό, πίστη, αλληλεγγύη, συνοχή αλλά και γνώση και σοφία και αίσθηση δικαίου.

Πώς μπορεί ένας ατίθασος λαός να αντιστέκεται και να κατατροπώνει μια πανίσχυρη περσική αυτοκρατορία;

Θα μου πείτε ότι υπερασπίζονταν την ελευθερία τους, τις γυναίκες και τα παιδιά τους, τους τάφους των προγόνων τους, γι ΄αυτό και πολεμούσαν με αυτοθυσία.

Πώς μπορεί ένας ατίθασος λαός να ακολουθήσει έναν εμπνευσμένο ηγέτη όπως ήταν ο Μέγας Αλέξανδρος ως τα βάθη της Ασίας;

Ας θυμηθούμε ότι στην τελευταία μεγάλη μάχη στα Γαυγάμηλα πολέμησαν 45.000 Έλληνες ενάντια σε 1.000.000 Πέρσες.

Και τους έτρεψαν σε φυγή… Μάλλον θα ήμασταν πολύ ατίθασοι…γιατί ποτέ στη ανθρώπινη ιστορία δεν έχει καταγραφεί άλλη νίκη σε αναλογία 1/22.

Αλλά αυτά ήταν παλιά θα σκεφτεί κανείς, άλλοι καιροί, άλλοι άνθρωποι, ….αρχαίοι!

Αλλά και στη νεότερη ιστορία μας….

Πώς μπορεί ένας ατίθασος λαός, ύστερα από 400 χρόνια σκλαβιάς, να ιδρύει τη Φιλική Εταιρεία που απαιτούσε απόλυτη μυστικότητα, οργάνωση, πειθαρχία, υπομονή, επιμονή και πάνω απ΄όλα  εμπιστοσύνη;

Πώς μπορεί ένας ατίθασος λαός με αρχηγό τον Κολοκοτρώνη, με λιγοστά όπλα, ρούχα και τρόφιμα να κατατροπώνει μια ολάκερη τουρκική στρατιά στα Δερβενάκια;

Παλιά κι αυτά, άλλοι καιροί, άλλοι άνθρωποι!

Και πιο πρόσφατα, όμως…

Πώς μπορεί ένας ατίθασος λαός να αποκρούει στα βουνά της Πίνδου τον πολυάριθμο εισβολέα με τα υπερσύγχρονα, για την εποχή, πολεμικά όπλα;

Οι γυναίκες της Πίνδου με την πίστη τους, το πείσμα τους, την οργάνωση και την υπεράνθρωπη προσπάθεια που κατέβαλλαν, την αυτοθυσία και τον ηρωισμό τους, μόνο ατίθασες δε φαντάζουν.

Παλιά κι αυτά!

Μόνο που αυτά τα παλιά ήταν μόλις 75-80 χρόνια πριν…

Τα έζησαν οι παππούδες μας, μας τα έλεγαν όταν ήμασταν παιδιά αντί για παραμύθια.

Κι έτσι μεγαλώσαμε.

Κι ο εχθρός μας χτύπησε ξανά την πόρτα.

Κι όλοι μαζί τον πολεμήσαμε και τον πολεμάμε.

Με τη γνώση που μοιράζονται μαζί μας τόσοι έγκριτοι Έλληνες επιστήμονες απ’ όπου κι αν βρίσκονται, σε κάθε μήκος και πλάτος της γης.

Με την πειθαρχία και το σεβασμό στα μέτρα που έχουν επιβληθεί από την ηγεσία του κράτους.

Με την πίστη ότι, αν τα ακολουθήσουμε, θα αντιμετωπίσουμε τον ιό με επιτυχία.

Με την αγάπη στους δικούς μας ανθρώπους που πρέπει να προστατεύσουμε.

Με την ορθή λογική που πάντα μας διακρίνει.

Με την υπομονή και την επιμονή που έχουμε μάθει να κάνουμε όταν το απαιτούν οι περιστάσεις.

Με την αίσθηση δικαίου.

Με το πείσμα ότι θα τα καταφέρουμε.

Με όλα αυτά τα χαρίσματα, είναι να αναρωτιέται κανείς πώς κάποιοι πίστευαν ότι δεν θα τα καταφέρουμε.

Ίσως γιατί οι Έλληνες είμαστε πάντα παιδιά.

Μαλώνουμε για το τίποτα, ζηλεύουμε μόλις κάποιος μας πάρει το “παιχνίδι” μας, θυμώνουμε μόλις μας μαλώσουν, φωνάζουμε, κάνουμε θόρυβο!

Κι επειδή έχουμε την ιστορία και τους προγόνους που έχουμε, νιώθουμε τόσο ικανοί και υπερήφανοι, που, δυστυχώς, δύσκολα δεχόμαστε ότι ο άλλος μπορεί να είναι καλύτερος από εμάς σε κάτι, ότι μπορεί να είναι πρώτος.

Αν δούμε, όμως, ποιοι πραγματικά είμαστε και τι μπορούμε να κάνουμε, δεν θα έχουμε πια καμιά αμφιβολία για τους εαυτούς μας και δεν θα περιμένουμε τις καλές κριτικές των άλλων για να νιώσουμε υπερήφανοι!

Θα νιώθουμε υπερήφανοι κάθε μέρα!

Και τότε θα είμαστε ακόμη πιο ανθρώπινοι, πιο δοτικοί, πιο συνεργατικοί, πιο ελεύθεροι!

Τότε θα είμαστε ακόμη πιο πολύ …Έλληνες!

 

Καλή Ανάσταση σε όλους!

 

Δημοσιεύθηκε στη 2020